بیماری های خودایمنی به عارضه‌هایی می‌گویند که سیستم ایمنی، طی یک شرایط خاص، سلول‌های بدن را به‌عنوان عامل مهاجم در نظر می‌گیرد و نتیجه این موضوع، حمله به بافت‌ها و اندام‌های بدن است. این بیماری‌ها، 80 نوع مختلف هستند. اما سوال اینجاست که کدام‌یک از آن‌ها خطر بیشتری دارد؟ آیا راه درمانی برای‌شان در دسترس است؟ در این مقاله به پاسخ این سوالات پرداخته‌ایم. پس، ‌از مطالعه مطلب پیش روی‌تان، دست نکشید.

معرفی شایع‌ترین بیماری‌های خودایمنی

بیماری‌های خود ایمنی معمولا با نشانه‌هایی مثل ریزش مو، خستگی بیش از حد، عدم تمرکز، درد عضلانی، مشاهده ضایعات پوستی، التهاب و قرمزی و گزگز شدن و بی‌حسی دست و پا همراه هستند. هنوز دلیل خاصی برای بروز این عارضه‌ها پیدا نشده، بااین‌حال ما در ادامه، نام 5 نمونه از این بیماری‌ها را که تعداد مبتلایان بیشتری داشته‌اند، معرفی کرده‌ایم:

• ام‌اس

• سلیاک

• التهاب روده

• لوپوس منتشر

• آدیسون

ام‌اس چه بیماری است و چه نشانه‌هایی دارد؟

اگر بخواهیم یکی از بیماری های خودایمنی خطرناک را معرفی کنیم، قطعا باید اشاره‌ای به ام‌اس داشته باشیم. این عارضه به غلاف‌ محافظ سلول عصبی بدن حمله می‌کند، همین موضوع باعث می‌شود تا آسیب‌پذیری سلول‌ها افزایش پیدا کند. معمولا کسانی که به این بیماری دچار می‌شوند، شاهد نشانه‌هایی مثل بی‌حسی یا گزگز دست‌وپا هستند. ام‌اس به‌قدری آسیب‌زا است که افراد مبتلا به آن، به‌طور میانگین، تنها 5 الی 10 سال بعداز ابتلا به آن، می‌توانند عمر ‌کنند.

بیماری خود ایمنی سلیاک تا چه اندازه خطرناک است؟

کسانی که به سلیاک مبتلا می‌شوند، قادر به خوردن غذاهای حاوی گلوتن نیستند. اگر فردی نسبت به داشتن این بیماری بی‌احتیاطی کند و در رژیم غذایی‌اش، از مصرف خوراکی‌هایی مثل جو و گندم پرهیز نکند، دچار التهاب و سوزش روده می‌شود. تشخیص سلیاک کمی دشوار است و برخی متخصصان ممکن است به اشتباه آن را حساسیت به گلتون در نظر بگیرند. این نکته را هم فراموش نکنید که افراد مبتلا به این عارضه، مدام دچار دل‌درد و اسهال می‌شوند.

یکی از بیماری های خودایمنی، التهاب روده است

التهاب روده بیماری است که به دستگاه گوارش آسیب وارد می‌کند، اما این‌که بیشتر کدام قسمت را مورد حمله قرار می‌دهد، بستگی به نوع آن دارد. این بیماری غالبا با التهاب مزمن دستگاه گوارش اشتباه گرفته می‌شود. به همین دلیل در ادامه به نشانه‌های آن اشاره کرده‌ایم تا تفاوت این 2 عارضه را متوجه شوید:

• اسهال‌های طولانی‌مدت

• درد شکم و گرفتگی عضلات شکم

• کاهش اشتها و کاهش وزن قابل توجه

• احساس حالت تهوع و استفراغ

• تکرر ادرار

• مشاهده چرک و عفونت در مدفوع

در نظر داشته باشید که نشانه‌های این بیماری، فقط مربوط به دستگاه گوارش نمی‌شود. به‌طوری که بارها مشاهده شده، کسانی که عارضه‌های پوستی می‌گیرند، یا دوره‌های قاعدگی نامنظم دارند نیز، به التهاب روده مبتلا شده‌اند.

لوپوس منتشر یک بیماری خود ایمنی خطرناک است

لوپوس از بیماری های خودایمنی است که نشانه‌های خود را روی پوست نشان می‌دهد. شاید فکر کنید که این عارضه زیاد خطرناک نیست اما می‌تواند به اندام‌های مختلف بدن مثل مغز، قلب، ریه‌ها، مفاصل و کلیه‌ها آسیب برساند. به همین دلیل همواره توصیه می‌کنیم که اگر در مفاصل خود احساس درد کردید یا مدام دچار خستگی‌ و بی‌حالی بودید، حتما به دکتر مراجعه کنید.

بیماری خود ایمنی آدیسون را بشناسید

آدیسون از بیماری های خودایمنی است که غدد کلیوی را مورد هدف قرار می‌دهد. در حقیقت این غده‌ها، هورمون‌های آلدوسترون و کورتیزول را ترشح می‌کنند تا نسبت کربوهیدارت و قند در بدن، به‌درستی تنظیم شود. حال تصور کنید که ترشح این هورمون‌ها متوقف شود، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ به‌قطع کسی که مبتلا به آدیسون شده، دچار کاهش وزن شدید می‌شود؛ احساس ضعف می‌کند و با افت قند خون درگیر می‌شود.

معرفی سایر بیماری های خودایمنی

اگر به لینک https://doctoreto.com/blog/tag/autoimmune-diseases/ مراجعه کنید، خواهید دید که بیماری‌های خود ایمنی به 5 مورد گفته شده ختم نمی‌شوند. این عارضه‌ها به‌قدری تنوع و گستردگی دارند که ممکن است افراد زیادی را به خود مبتلا کنند. در ادامه 7 نمونه دیگر از این بیماری‌های خطرناک را معرفی کرده‌ایم:

• سندروم شوگرن

• دیابت نوع یک

• روماتیسم مفصلی

• تیروئیدیت هاشیموتو

• گریوز

• پسوریازیس

• میاستنی گراویس

روش درمان بیماری های خودایمنی

حال که با بیماری های خودایمنی آشنا شده‌اید، شاید با این سوال درگیر باشید که چگونه می‌توان این عارضه‌ها را درمان کرد؟ اصلا آیا راهی برای بهبود شرایط افراد مبتلا به این بیماری‌ها وجود دارد؟ باید بگوییم در علم پزشکی، تا وقتی علت و ریشه بروز یک عارضه کشف نشود، نمی‌توان برای آن، یک راه‌کار درمانی قطعی پیدا کرد. بااین‌حال روش‌هایی وجود دارد که آسیب‌های این عارضه‌ها به‌حداقل می‌رسند و به بیانی دیگر، کنترل می‌شوند. در ادامه به آن‌ها اشاره کرده‌ایم:

• دارو: معمولا داروهایی که می‌توانند قدرت ایمنی بدن را کم کنند، برای مقابله با این بیماری‌ها مناسب هستند. در حقیقت این روش‌های درمانی با نام سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بدن نیز شناخته می‌شوند. از معروف‌ترین داروهایی که برای این هدف تجویز می‌شوند، می‌توان به کورتیکواستروئیدها، عوامل ضدپروتئین، مهارکننده‌های کلسینورین و آنتی‌بادی‌های مونوکلونال اشاره کرد.

• طب سنتی: گفته می‌شود که بعضی افراد، با مصرف برخی گیاهان که خاصیت دارویی دارند، موفق به کنترل تاثیرات بیماری های خودایمنی شده‌اند. برای مثال، در زردچوبه ماده‌ای به‌نام کورکومین وجود دارد که آنزیم‌های افزایش‌دهنده تاثیرات عارضه خودایمنی را کاهش می‌دهد. همچنین مصرف زنجبیل ازاین‌نظر که خاصیت ضدالتهاب دارد، به کنترل نشانه‌های این بیماری کمک می‌کند. در آخر، مصرف سرکه سیب ازاین‌نظر مفید است که می‌تواند نقش مهمی در کاهش درد مفاصل داشته باشد.

جمع‌بندی

بیماری های خودایمنی به عارضه‌هایی می‌گویند که به اندام‌ها و بافت‌های بدن حمله می‌کنند. علت این موضوع وابسته به اشتباهی است که رخ می‌دهد! در حقیقت سیستم ایمنی بدن، در برخی شرایط خاص، سلول‌های بدن را عامل مهاجم شناسایی می‌کند. چنین عارضه‌هایی هم به‌صورت ژنتیکی منتقل می‌شوند و هم به‌علت عوامل محیطی و سبک زندگی بسیاری از افراد را به خود مبتلا می‌کنند.

اگر بخواهیم 5 نمونه از معروف‌ترین و خطرناک‌ترین بیماری‌های خود ایمنی را معرفی کنیم به ام‌اس، سلیاک، التهاب روده، لوپوس منتشر و آدیسون می‌رسیم. هریک از این بیماری‌ها با نشانه‌های مخصوص به خود همراه هستند. معمولا با دارو و طب سنتی، می‌توان تاثیرات و دردهای ناشی از عارضه‌های خودایمنی را کاهش داد. معروف‌ترین داروها در این زمینه، کورتیکواستروئیدها و آنتی‌بادی‌های مونوکلونال هستند.