حسین یزدانمهر در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: مهارت ساخت زیورآلات سنتی روستای تاریخی ابیانه نطنز، که قدمتی دیرینه دارد، در فهرست میراث ملی به ثبت رسید. این مهارت با قدمتی چند صد ساله در این روستا رواج دارد. در حال حاضر ۲ نفر هنرمند در این حرفه مشغول به کار هستند و آموزش و ترویج آن می‌تواند سبب ماندگاری و حفظ اصالت آن شود.

وی افزود: زیورآلات سنتی همیشه در بین زنان و مردان روستای تاریخی ابیانه مقبولیت خاصی داشته و بر اساس شیوه زندگی و مفاهیم فرهنگی، نوعی زیورآلات را برای خود تولید می‌کردند که جزو جدا نشدنی لباس زنان این روستا بوده است.

رئیس اداره میراث فرهنگی نطنز، تصریح کرد: معمولاً برای دختران به ویژه نوعروسان این روستا زیورآلات سنتی ابیانه از جمله النگو از جنس نقره تهیه می شده که با نقش‌های زینتی و مشبک و همچنین دستبندهایی از دانه‌های نقره‌ای، عقیق، کهربا و… جلوه زیباتری داشته است.

یزدانمهر توضیح داد: حلقه‌ای به نام منگلی با دهانه باز برای مچ دست از جنس نقره با آرایشی ساده به وزن ۳۲ مثقال یا ۱۶۰ گرم نقره خالص، گردنبند ساخته شده از سکه‌های مختلف ضرب قدیم از جنس نقره و بازوبند نقره‌ای که کنده کاری شده و با بندهای ابریشمی بر بازو بسته می‌شود، از دیگر زیورآلات رایج در ابیانه است.

وی گفت: یکی دیگر از این زیورآلات تنگه است که منحصراً بالای پیشانی عروس‌ها نصب می‌شود و بر آن تکه‌های نقره و طلا قرار می‌گیرد. همچنین انگشترهای مختلف که یک نوع آن به نام شستی معروف است و دارای یک نگین و ۶ حلقه است. شستی برای انگشت شست طراحی شده است و هنوز هم زنان و مردان روستای ابیانه انگشتر و النگوی نقره را به دست دارند.

انتهای پیام

منبع:ایسنا