تورم انواع مختلفی دارد، از جمله نفخ در زمان اجرا که می تواند عواقب بعدی را تحت تاثیر قرار دهد. از این رو، 90 دقیقه‌ی عجیب و غریب «جان ویک» در «جان ویک: فصل 4» به 2 ساعت و 49 دقیقه تبدیل می‌شود، حماسه‌ای کم‌تر که بدلکاری خیره‌کننده‌ای را به نمایش می‌گذارد که فرنچایز با آن شناخته می‌شود. در عمل به افراط های تقریباً طاقت فرسا.

این فیلم درجاتی از طنین احساسی بیشتری دارد، اما این به خاطر اتفاقی است که خارج از صفحه نمایش رخ داد، نه روی آن، با مرگ غیرمنتظره همبازی لنس ردیک. اگرچه ردیک نقش کوچکی را ایفا می کند، اما در ظاهر او یک نکته هشیارکننده وجود دارد.

فراتر از آن، مدت زمان اضافی، به صورت خیرخواهانه، به ارائه تا حد امکان مخترعانه اختصاص دارد، با قاتل کم حرف کیانو ریوز که به دنبال رهایی از روابط خود با سازمان سایه معروف به میز بالاست و طبق معمول، همه را می کشد. مسیری را به سمت رهبر استهزاگر (بیل اسکارسگارد) که جایزه قابل توجهی بر سر او گذاشته است حک می کند.

این فیلم با انتخاب دانی ین در نقش کین، دوست و همکار قدیمی ویک که با اکراه وظیفه داشت تا او را در هنر کشتن مهارت داشته باشد و سپس تعدادی دیگر را بکشد، از نظر مخالفان یک گام به جلو می رود. شامیر اندرسون نیز به عنوان یک مزدور مرموز به مبارزه می‌پیوندد، همراه با سگ به همان اندازه کشنده‌اش، که نفوذ انگیزه‌هایش به سختی لباس‌های کولار ویک است.

چاد استاهلسکی، کارگردان، طنز را از بی میلی کین و ماهیت بیش از حد قتل عام استخراج می کند و سکانس های خشونت آمیز را آنقدر طولانی می کند که مقاومت را از بین می برد. این فیلم دوباره از کیفیت بازیگران نقش‌های فرعی بهره می‌برد، به‌ویژه وینستون خسته جهان اثر ایان مک‌شین، که مثل همیشه به نظر می‌رسد هر صحنه‌ای را که در آن ظاهر می‌شود می‌دزدد.

مشکل این است که با چنین بوم نقاشی بزرگ و بسیاری از قطعات اکشن استادانه – از جمله یک مبارزه طولانی در خیابان‌های به شدت قاچاق شده پاریس – ویک نمی‌تواند از تکرار حرکات جنگی امضاکننده خود بارها و بارها (مشت، شلیک، تکرار) خودداری کند. ، تا زمانی که اثر بی حس کننده تر از هیجان انگیز شود.

صرف این واقعیت که فرنچایز به مرحله "فصل 4" رسیده است، بر ارزشی مرتبط با نام و وابستگی ریوز به این نوع وسیله نقلیه عضلانی تأکید می کند، به طوری که به شدت به سمت عمل متمایل شده است که این چیز خوبی است که ستاره از آن پولی دریافت نمی کند. کلمه

در یک نقطه، کین با گفتن «بیایید این کار را تمام کنیم»، مقدمه درگیری با ویک را مطرح می‌کند، که در لحظه باعث خنده‌ها می‌شود.

با این حال، زمانی که «فصل 4» سرانجام صفحات خود را می بندد، این خط به گونه ای تکرار می شود که تا حدودی ناراحت کننده تر از آنچه در نظر گرفته شده، جدی تر و تحت اللفظی به نظر می رسد.