جهان دیروز شاهد یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های ممکن بود؛ ایست قلبی کریستین اریکسن وقایع مشابهی را به خاطر می آورد که بعضا پایان ناگواری داشتند. در اتفاقات بعد از ظهر روز گذشته در ورزشگاه پارکن کپنهاگ چیزی در عادی بودن صحنه وجود داشت که آن را به شدت وحشتناک می کرد. آخرین پرتوهای آفتاب بعد از ظهر به زمین پارکن، جایی که سکوها به همان اندازه ای که محدودیت های کرونا اجازه می داد پر بود، می تابید؛ اکثر هواداران حاضر در ورزشگاه را دانمارکی ها با رنگ های قرمز و سفیدشان تشکیل می دادند، اما پشت یکی از دروازه ها 3000 هوادار فنلاندی با رنگ های سفید و آبی نیز حضور داشتند.

بازی اما متوقف شده بود. زمین در سکوت فرو رفته بود. مسئولان مسابقه و سرمربیان در یک گوشه زمین جمع شده بودند و در گوشه ای دیگر بازیکنان دانمارک اشک‌ریزان دور تیم پزشکی حلقه زده بودند و در حالی که پزشکان برای احیا و نجات جان کریستین اریکسن تلاش می کردند، سپری محافظ از چشم اغیار دور آنها تشکیل داده بودند.

وقتی پس از حدود ده دوازده دقیقه بازی رسما لغو شد، بدترین اتفاق ممکن از فکر همه گذشت، اما تقریبا یک ساعت پس از آنکه اریکسن با ایست قلبی به زمین افتاد، یوفا در بیانیه ای اعلام کرد که ستاره دانمارک به بیمارستان منتقل شده و شرایطش تثبیت شده است. اریکسن را به بیمارستان ریس منتقل کرده بودند که در کنار استادیوم واقع شده و با ماشین تنها پنج دقیقه از پارکن فاصله دارد.

در ابتدا گزارش شد که اریکسن هنگام بیرون برده شدن از ورزشگاه دستش را بلند کرده است و چشمانش باز بوده اند. گزارش شد که یکی از افراد تیم پزشکی انگشت شستش را به نشانه موفقیت آمیز بودن عملیات احیا و نجات اریکسن بالا برده است. اینها همه زمزمه هایی خوش بینانه اما مبهم بودند. خوشبختانه در عرض حدود یک ساعت پس از انتقال وی به بیمارستان، این زمزمه ها شکل مشخص تری پیدا کردند و مارتین شوتس، مدیربرنامه های اریکسن، به رادیو 1 NPO گفت که او در بیمارستان با همسر و پدرش صحبت کرده است.

به محض اینکه اریکسن به زمین افتاد، مشخص بود که اتفاق بسیار ناگواری افتاده است. توپ در نزدیکی پرچم کرنر در زمین فنلاند بیرون رفته بود و وقتی که پرتاب اوت به زمین انداخته شد، اریکسن برای گرفتن توپ رفت اما ناگهان کنترل پاهایش را از دست داد، توپ به زانویش خورد و برگشت و او روی چمن افتاد. بلافاصله بازیکنان هر دو تیم گروه پزشکی را به زمین فراخواندند و داور نیز خیلی سریع اجازه حضور پزشکان در زمین را داد.

دکترها بالای سر اریکسن رسیدند و کم‌کم مشخص شد که وضعیت بسیار جدی است و سکوت ترسناکی استادیوم را فرا گرفت. جوئل پویانپالو، بازیکن فنلاند، دست هایش را با وحشت به هم فشرده بود. توماس دلانی، هافبک دانمارک، با کمک پیراهنش سعی در پاک کردن اشک هایش داشت. بازیکنان دانمارک که تا آن لحظه در تلاش برای کمک به اریکسن بودند، کنار کشیدند تا تیم پزشکی کارش را شروع کند و دور هم‌تیمی بر زمین افتاده‌شان حلقه ای محافظتی تشکیل دادند تا او را از چشم دوربین ها محفوظ بدارند. تیم پزشکی مشغول عملیات CPR و احیای اریکسن شد.

همچنان که عملیات احیا ادامه می یافت گهگاهی صدای تشویق هایی مودبانه و ترسیده از سکو ها بلند می شد، فضای ورزشگاه به جای شور و شوق پیشین، مالامال از اضطرابی موذی و هولناک بود. همسر اریکسن که پیراهن تیم ملی دانمارک را بر تن داشت به کنار زمین آمد و سیمون کیائر و کاسپر اشمایکل، کاپیتان و دروازه‌بان دانمارک، خود را به او رساندند تا دلداری اش دهند.

همه به اتفاقات ماه مارس سال 2012 فکر می کردند، جایی که فابریس موامبا، هافبک بولتون، در دیدار یک چهارم نهایی FA Cup برابر تاتنهام در ورزشگاه وایت هارت لین دچار ایست قلبی شد. با وجود استفاده از دستگاه شوک در زمین چمن، قلب موامبا برای 8 دقیقه طولانی ایستاده بود، اما او به شکلی معجزه آسا یک ماه بعد توانست با پای خودش از بیمارستان بیرون بیاید.

اما غیرممکن بود که در آن دقایق طولانی احیای اریکسن، به  مارک ویوین فو نیندیشید. او در بازی نیمه نهایی بین کامرون و کلمبیا در جام کنفدراسیون ها در سال 2003 در شهر لیون دچار ایست قلبی شد. فو جان سالم به در نبرد و متعاقباً مشخص شد که از کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک رنج می برده، بیماری ژنتیکی که وضعیتی است که در آن بخشی از قلب بدون دلیل مشخص ضخیم (هیپرتروفی) می شود. در نوع هیپرتروفیک کاردیومیوپاتی (کشنده‌‎ترین نوع بیماری) سپتوم بین بطنی به طرف چپ هیپرتروفی پیدا کرده و راه خروجی آئورت را مسدود می کند.

یا میکلوش فهر، مهاجم مجارستانی بنفیکا که در 25 ژانویه سال 2004 در حالی که تازه از دقیقه 60 بازی به زمین رفته بود، در وقت های تلف شده نقش زمین شد و علی‌رغم تلاش گروه پزشکی در میان بهت و اشک هم تیمی ها و هواداران حاضر در ورزشگاه جان باخت.

اتحادیه فوتبال کنفرانس مطبوعاتی گرت ساوت گیت که قرار بود عصر شنبه پیشاپیش بازی روز یکشنبه انگلیس برابر کرواسی را لغو کرد. در بیانیه اتحادیه فوتبال آمده است: “افکار ما امروز عصر با کریستین اریکسن و خانواده او است و همه در کنار اتحادیه فوتبال دانمارک هستیم.”

در کپنهاگ احساس فلج‌کننده ناباوری موج می زد. برای فنلاندی ها این باید روزی سراسر خوشی می بود چرا که برای نخستین بار در یک تورنمنت بزرگ حاضر بودند. دانمارک اما که یکی از حاضران همیشگی در تورنمنت های بزرگ است، پیش از این هرگز میزبان یک مسابقه در این مرحله از یورو نبود.

هواداران هر دو تیم در ورزشگاه منتظر خبری از حال اریکسن نشستند و به شکلی متحد یکی از آن صحنه های زیبای جهان فوتبال را رقم زدند؛ یک سوی ورزشگاه فریاد می زد “کریستین” و سوی دیگر پاسخ می داد “اریکسن”. فریادهایی که شاید به گوش ستاره به خاک افتاده دانمارک در بیمارستان هم رسیده باشد.

برای همگان برگزاری این تورنمنت، که به دلیل بحران شیوع کرونا یک سال به تعویق افتاده بود، نمادی از امید به این موضوع بود که بحران شیوع کرونا در حال پایان گرفتن است. امید به اینکه برگزاری یورو نشانه این است که بالاخره زمان بازگشت جهان به حالت عادی، نزدیک شده است.

هر چند این امر عصر شنبه بسیار دور از دسترس احساس می شد، اگر چه پس از مشورت با بازیکنان، بازی از سر گرفته شد، فنلاند با نتیجه 1-0 پیروز می شد و ساعتی بعد نیز طبق برنامه بلژیک و روسیه با یکدیگر دیدار کردند.

منبع:ورزش سه