دانلود زیرنویس مستند Faya Dayi 2021 «فایا دای»، اولین کار برجسته جسیکا بشیر، به گونه‌ای ساخته شده است که به نظر می‌رسد شما آن را «در ذهن خود» تماشا می‌کنید، فضایی درونی که تصاویر دارای طنین قدرتمند و نمادین هستند، همانطور که در رویاها اتفاق می‌افتد. فیلم با ریتم‌هایش طلسمی را می‌بافد، گاهی آهسته، گاهی تند، که همگی با طراحی صدایی زنده و ترسناک همراه است. تأثیر کلی آن توهم‌آمیز است، شبیه به «بالا» ارائه شده توسط «خات»، یک محصول نقدی در منطقه هرار در شرق اتیوپی. جامعه آنجا زمانی قهوه و سایر محصولات پرسود را برای صادرات کشت می کرد، اما آن روزها گذشته است. اقتصاد هرار اکنون تحت تسلط خات و آیین‌های فصلی آن است: برداشت، آماده‌سازی، بسته‌بندی، حمل و نقل، فروش آن – به مناطق دیگر، و همچنین برای مردم محلی که سیگار می‌کشند و برگ‌ها را می‌جوند، که به دلیل ویژگی‌های روان‌گردان خات به حالتی بی‌حال تغییر یافته است. فیلمبرداری شده در سیاه و سفید درخشان، هر تصویر زیباتر از قبل، “فایا دای” مستند معمولی شما نیست.

براي دانلود زيرنويس اينجا کليک کنيد

زیرنویس مستند Faya Dayi 2021 بشیر در شهر محصور در حرار بزرگ شد، اما استبداد سیاسی خانواده او را در نوجوانی مجبور به فرار کرد. تحولات مشابهی نسل‌ها را ربوده است، و بشیر، در طول بازدیدهای خود، متوجه ظهور خط به شهرت فراگیر شد. اگرچه خات بومی منطقه است و در افسانه ها و افسانه ها متمرکز شده است، اما اکنون تنها بازی در شهر است، تنها راه کسب درآمد برای مردمی که یک اقلیت تحت ستم (اورومو) هستند. بسیاری از افراد مسن به «جویدن» معتاد هستند و در اتاق‌های تاریک دراز می‌کشند و منتظر هستند تا پسران زایمان با بسته‌های کوچک از راه برسند. شخصیت افراد تحت تأثیر تغییر می کند، همانطور که محمد، که نقل قول او این بررسی را باز می کند، خیلی خوب می داند. پدرش کاری جز جویدن خات انجام نمی‌دهد و منتظر «مرخانا»، سرخوشی گیاه است. اوضاع برای محمد بی ثبات است. او درباره پدرش می‌گوید: «هیچ وقت نمی‌دانم چه کسی را انتظار داشته باشم. مردان مسن تر به پسران نوجوان در میان خود هشدار می دهند: “عادت جویدن را شروع نکنید.” مردی با خستگی می‌گوید: همه جویدن می‌گیرند تا دور شوند. اقتصاد تک محصولی همه را به دام انداخته است.

داستان محمد تنها یکی از داستان‌های فردی «فایا دای» است. داستان‌ها آنقدر گفته نمی‌شوند که از جلوه‌های بصری بیرون می‌آیند، صداهایی که از میان مزارع، رودخانه‌ها، آسمان‌ها بلند می‌شوند، صداهایی نرم و صمیمی، مثل زمزمه‌ای در گوش شما. در بیشتر موارد، صداها از چهره ها جدا می شوند. این صداهای بی تن به طرز جالبی کار می کنند. این دقیقا شبیه به صدای ترنس-مالیک نیست، اما شباهت هایی دارد. داستان‌هایی که گفته می‌شود اغلب دردناک و خاص هستند – داستان‌های پدر و مادر، فرزندان، اولین عشق‌ها، نزاع‌های سیاسی، اشتیاق برای زندگی بهتر – اما صداها حقایق خود را مانند یک دعای جمعی زمزمه می‌کنند. این فصاحت اغلب حیرت‌انگیز است: مردی می‌گوید: «سرزمین حاصلخیز. کشور شبنم عسل». با این حال هر رژیمی ما را از کارکردن زمین حاصلخیز خود باز داشته است.»

جنبه سیاسی این جهان، مبارزه دیرینه مردم اورومو با رژیم‌های اتیوپی (چندین)، آشکارا ظاهر نمی‌شود تا اینکه ساعتی بعد، گروهی از مردان جوان در مزرعه‌ای نشسته و برگ‌های خشکی در اطرافشان می‌ترکد. در باد، در مورد تجربیات خود از زندان، ضرب و شتم، شکنجه صحبت می کنند. یکی می گوید مبارزه ما جدید نیست. این به آنچه دیده‌ایم سنگینی و وزن می‌بخشد، دنیایی که به نظر می‌رسد زمان یا کند شده است (استفاده متناوب بشیر از slo-mo بسیار مؤثر است و به کیفیت ترنس‌مانند می‌افزاید) یا به طور کامل متوقف شده است. بشیر این را با کلاژ ماهرانه می فهماند. بشیر پس از یک عکس طولانی از دو زن کاملا محجبه که در جاده ای خاکی قدم می زنند، ردای آنها در باد می پیچد و یادآور بی زمانی این دنیا و این مکان است، بشیر به سرعت به نمائی از ساختمان های سنگی می پردازد که در تاری ویز می کنند. پس از این تغییر تکان دهنده از ایستایی به جنبش، صدای مردانه ای می گوید: “به یاد دارم در سال 2015 جوانان به تظاهرات مسالمت آمیز پیوستند.” حتی بدون زبان توضیحی، کنار هم قرار دادن دقیق تصاویر بشیر داستان را بازگو می کند.

زیرنویس Faya Dayi 2021 اما نحوه کار این دو چیز – صداها و تصاویر – با هم است که “فایا دای” را به آنچه هست می‌سازد. مستند دیگری نیز وجود دارد که می‌توانست درباره خات ساخته شود، مستندی سرراست، که در آن مردم با دوربین صحبت می‌کنند و کارشناسان تاریخ کشاورزی منطقه و همچنین درگیری‌های سیاسی را بررسی می‌کنند. آن مستند دیگر می‌توانست آموزنده باشد، اما «فایا دای» نیست که به‌صورت حرکتی کار می‌کند. می توانید تصاویر را بشنوید. شما می توانید صدا را احساس کنید.

سیاه و سفید نقاشی به «فایا دای» حس یک خاطره، غم انگیز و در عین حال زیبا می دهد. بشیر مانند یک نقاش پرتره یا یک هنرمند بی‌جان فکر می‌کند: نماهای نزدیک از دست‌ها، کتری‌های زنگ‌زده، پرده‌های فیلمی که در باد تاب می‌خورند، سایه‌هایی روی زمین می‌اندازند، پرندگان در حال پرواز، کودکان غوطه‌ور در آب گل آلود رودخانه، چهره‌ها. به آسمان دود در هوا بلند می شود، دود آتش زیر خط، و بشیر دوربین را روی دود نگه می دارد و می بیند که چرخ ها و گرداب ها زندگی خودشان را می گیرند. «فایا دای» انباشت آهسته ای از اطلاعات حسی دارد: صدای شب، صدای پرندگان، صدای ناهنجار مردان در بازار خط، زمزمه های آرام زنان در دنیای جداگانه خود، آهنگ های تماس و پاسخ به عنوان خط. برداشت شده است. صحنه های شب زیبا هستند، تاریکی به ظاهر غیرقابل نفوذ که توسط یک فانوس در حال چرخش، یک ماه مه آلود، یک آتش سوسوزن بر روی سنگ ها سوراخ شده است.

بسیاری از این موارد، از جمله صداگذاری، به عنوان یک تکنیک فاصله‌گذاری عمل می‌کند، صداهای رویایی بر زیبایی خیره‌کننده قرار گرفته‌اند. برخی از بینندگان ممکن است فقدان نمایش را خسته کننده بدانند و ممکن است سرعت آن را بسیار کند بدانند. اما «فایا دای» بیشتر با آهنگ-شعری مثل «هیل شهرستان امروز صبح، امروز عصر» رامل راس اشتراک دارد تا یک «مستند». اتفاق جالبی با رویکرد بشیر می افتد. صداهای عمدتاً بی‌جسم شما را بیشتر و عمیق‌تر از آنچه ممکن است با یک مصاحبه معمولی «سر صحبت» داشته باشند، می‌کشاند. به جای “شنیدن” داستان ها، آنها را “احساس” می کنید. بشیر فقط آنچه را که می بیند به مخاطب نشان نمی دهد. او به چیزی عمیق تر است. او به شما کمک می کند تا نه سطح اشیا، بلکه جوهر آنها را ببینید: در همه آن دست ها و پرندگان و پرده ها و دود وجود دارد. آن جا در پسران نوجوانی است که پشت یک کامیون در حال حرکت ایستاده اند و تی شرت هایشان مانند پرچم به هم زده می شود. آنجا در بسته‌های خات، انباشته شده برای حمل و نقل است. آنجا در چراغ‌های کورکننده کامیون‌های روبروست که در شب تاریک در حال حرکت به سوی جای دیگری، جایی دورتر هستند.