دانلود زیرنویس فیلم Isabella 2020 برای کسانی که با سری فریبنده ی ریف های شکسپیر پست مدرن ماتیاس پینیرو آشنا نیستند، «ایزابلا» احتمالاً بهترین مکان برای شروع نیست. یکی دیگر از مدیتیشن‌های احساسی و آزاد در مورد سوبژکتیویته زنان بارد و بازیگرانی که نقش آن‌ها را بازی می‌کنند، آخرین ساخته این فیلمساز آرژانتینی، انتزاعی‌تر از فیلم‌های قبلی‌اش «ویولا»، «هرمیا و هلنا» و «شاهزاده خانم فرانسه» نیست. اگرچه مطمئناً دیگر در دسترس نیست)، اما سرسبزی و رنگ جذاب آن با یک حس پایان پذیری خنثی می شود، گویی پینیرو در حال رسیدن به پایان یک دهه شیفتگی است و به دنبال قدرتی برای کشیدن ریپکورد است.

براي دانلود به لينک زير مراجعه کنيد

https://blue-subtitle.com/isabella-2020/

زیرنویس فیلم Isabella 2020 متن شکسپیر این فیلم را تنها در گسترده ترین سکانس ها آگاه می کند، اما «ایزابلا» تقریباً بلافاصله با این ایده مواجه می شود که انجام ندادن کاری همچنان انجام کاری است و شاید اولین قدم ضروری برای انجام کار دیگری باشد. با نمونه ای از رنگ های عمیق و کمی روایت آغاز می شود که مانند افسانه نقشه ای که پینیرو هرگز ارائه نمی کند در ذهن باقی می ماند. صداپیشگی بر روی عکسی از اقیانوس در هنگام طلوع خورشید، “رنگ بنفش” را اعلام می کند.

«هم قرمز داغ و هم آبی متمایل است. شکنندگی و قدرت در عین حال… فرصتی برای تصمیم گیری.» همچنین صحبت هایی در مورد آیینی در مورد پرتاب سنگ به دریا وجود دارد که هر سنگ نشان دهنده یک شک است. شک شما را از پرتاب کردن آن باز می دارد، یا سنگ دیگری را برمی دارید و این روند را تکرار می کنید. چه بخواهید چیزی را نگه دارید یا خود را دست خالی پیدا کنید، اقدامی انجام شده است – انجام ندادن کاری همچنان انجام کاری است.

چه ربطی به ماریل (ماریا ویار، موز پینیرو)، بازیگری در بوئنوس آیرس که به نظر می رسد هرگز نمی تواند استراحت کند، دارد؟ پاسخ به طرز شگفت آوری در پایان این معمای اره منبت کاری اره مویی دلپذیر یک فیلم آشکار می شود، که با وضوح غیر مشخصی به پایان می رسد و شما را متعجب می کند که آیا پینیرو ممکن است در حین حرکت به مرحله بعدی حرفه خود سردرگمی را پشت سر بگذارد. شگفتی، و احتمالاً امید.

زیرنویس Isabella 2020 «ایزابلا» در میان خطوط زمانی متعدد با قرار دادن یک پا جلوی پای دیگر، ماریل را معرفی می‌کند – برجستگی برجسته‌ای در جلوی لباس آبی‌اش – در حالی که از پله‌ها بالا می‌رود تا یک تست بازیگری برای نقش ایزابلا در یک تولید “Measure for Measure”، فقط برای معرفی مجدد او در یک استخر عمومی در عکس بعدی – نه باردار، و با یک لباس آبی همیشه کمی متفاوت – در زمانی که به نظر می رسد زمان متفاوتی در زندگی او باشد.

آنجاست که او با لوسیانا (آگوستینا مونوز، یکی دیگر از اعضای اصلی گروه پینیرو)، یک هنرپیشه ماهرتر که زمانی همان نقشی را که ماریل از دست دادن آن ناامید بود رد کرد، می شود. او یک مایو قرمز به تن کرده است. حال و هوای بین این دو زن محتاطانه است، اما نه نامهربان، و زمانی پیچیده تر می شود که لوسیانا با برادر متاهل ماریل خوابیده است، که اتفاقاً کارگردان ظالم و شبیه آیو وان هوو نمایشنامه است. او تقریباً هرگز روی پرده ظاهر نمی‌شود، و با این حال، فیلم کاملاً مورد لطف او قرار می‌گیرد (همانطور که ماریل بی‌پول از کمک‌های مالی او برخوردار است).

در نقطه‌ای از آینده‌ای شادتر، ما ماریل متکی به خود را می‌بینیم که به‌عنوان هنرمند اینستالیشن مشغول به کار است و تلاش می‌کند تا قطعه‌ای الهام گرفته از جیمز تورل را که سنگ‌ها را درون قاب‌هایی از نور بنفش قرار می‌دهد، جمع‌آوری کند. در بین این دو نقطه لنگر در جدول زمانی فیلم، صحنه‌های دردناک و تکراری ماریل و لوسیانا در حال قدم زدن در منظره‌ای بت‌نیست، تمرکز بر شکست‌های خود و اجرای خطوط «Measure for Measure» در حالی که پاهای خود را در جریان آب فرو می‌برند، وجود دارد. هر زمان که فیلم به خودی خود بازمی گردد – پینیرو اغلب به نماهای یکسانی از شخصیت هایش که در بوئنوس آیرس قدم می زنند بازمی گردد با عدم اطمینان کامل بازیگری که سعی می کند مانع آنها را به خاطر بیاورد – اشتیاق برای آشتی را برمی انگیزد.

اشتیاق روشن است، ماهیت آنچه نیاز به آشتی کمتر دارد. ماریل این سوال را مطرح می‌کند که چگونه می‌تواند علایق خود را با وضعیت مالی خود و همچنین مادر شدن قریب‌الوقوع با مسئولیت‌پذیری مبهم خود هماهنگ کند، اما رویکرد گسسته پینیرو درک روان‌شناختی عمیق‌تری را ممنوع می‌کند. آیا فرآیند “یادگیری” ایزابلا باعث می شود تا ماریل تسلط قوی تری بر گزینه های خود داشته باشد؟ احتمالاً، اما نه با منطق «اوریکا» که در همه جا در فیلم ها وجود دارد و تقریباً در هیچ کجای زندگی وجود ندارد. آیا این منعکس کننده نقشی است که او در تمام زندگی خود بازی کرده است و نشان دهنده شیوه انعطاف ناپذیری است که مردم تمایل دارند خودشان را ایفا کنند؟ اگر شما آن را بخواهید وجود دارد.

پینیرو بیشتر با ریتم حافظه و اینرسی حرکت رو به جلو در دنیایی که (از برخی جهات) آزادی بیشتری از آنچه اکثر ما می دانیم ارائه می دهد هماهنگ است. با حلقه ها بیشتر از قوس ها و با درب پشتی تئاتر تا صحنه اش هماهنگ است. “ایزابلا” همیشه در حال حرکت است – همیشه به جلو هل می دهد، حتی زمانی که به عقب می چرخد. پینیرو صحنه‌ها را با استقرار نماها متنی نمی‌سازد، بلکه مستقیماً در آن‌ها برش می‌دهد، و این فیلم غیرخطی را در حضوری اجتناب‌ناپذیر قفل می‌کند که مانع از تثبیت هر گونه نشانه‌ای از سرنوشت‌گرایی می‌شود، حتی زمانی که موفق به جمع‌آوری تکه‌های جدول زمانی پراکنده‌اش شده‌اید. به یک تصویر واضح و این فرآیند به انرژی شما نیاز دارد.

«ایزابلا» مانند کار کسی است که به شیشه یک آینه دو طرفه خیره شده است و امیدوار است که شکنندگی و قدرتی را که در او منعکس می‌شود در یک تصمیم جدید تطبیق دهد – احساس می‌کند کار کسی است که به دیواره‌های سلول پنجه می‌زند. منطقه آسایش آنها حتی طرفداران «شکسپیر آیدا» پینیرو (برای قرض گرفتن اصطلاح مفیدی که یکی از دانشگاهیان برای توصیف «برخورد» قبلی فیلمساز با بارد استفاده کرده است) ممکن است از دیدن اینکه پینیرو به نظر می‌رسد تا پایان فرار می‌کند، خوشحال باشند. امیدوار است که بتواند با سنگی که هنوز در دستش است، کاری غیرمنتظره انجام دهد.